29.12.14

1# One shot.

   Idąc między sklepowymi pułkami, nuciłam cicho pod nosem świąteczną melodię lecącą w radiu. Przystanęłam na palcach przyglądając się przyprawom do ryb. Po uważnym przeglądzie wzięłam dwie saszetki, następnie wstąpiłam do działu ze smakołykami. Na moje szczęście pomimo spożywanej przeze mnie ilości jedzenia różnej maści nigdy nie tyłam, czego od lat zazdrościła mi moja przyjaciółka Temari będąca na ścisłej diecie. Żwawym krokiem ruszyłam do kasy, patrząc zniecierpliwionym wzrokiem na powolną kasjerkę. Czy im nigdy się nie śpieszy? Tupiąc lewą nogą, rozdrażniona spojrzałam na zegarek. Za godzinę musiałam stawić się na dyżur w szpitalu, ale obiecałam że wstąpię do rodziców ze świątecznymi zakupami. Po 5 minutach z lejącym się potem z czoła, pomimo rozpiętej kurtki wytoczyłam się ze sklepu. Przekonana, że kasjerka policzyła mi coś źle, zaczęłam sprawdzać swój paragon, kiedy jak ostatnia idiotka wpadłam na jakiegoś mężczyznę. Cóż, mi udało się podtrzymać wózka sklepowego, on wylądował na ziemi.
 - O boże, najmocniej przepraszam! - powiedziałam, następnie kucnęłam naprzeciw mężczyzny uważnie go ilustrując.
 - No i czego pani się gapi? - warknął, podnosząc się z betonu.
Zaskoczona cofnęłam się do tyłu. Mruknęłam jeszcze jedno "przepraszam", następnie poszłam na parking. Nie przyjemny typ. "Nie przyjemny typ ze smutnymi oczami" - pomyślałam, pchając sklepowy wózek do przodu.
   Wrzuciłam zakupy do bagażnika auta, następnie wybierając najkrótszą trasę pojechałam do domu w którym spędziłam prawie całe życie. Włączyłam radio, co było całkowicie bezsensowną decyzją, ponieważ nie minęła jedna piosenka, a byłam na miejscu. Zaparkowałam naprzeciw otwartej bramy garażowej, widząc ojca pochylającego się nad swoją "Jessiką". Czyli samochodem mając ponad tyle lat co ja, a nawet więcej.
 - Już nie te lata co? - spytałam ojczulka, podając mu klucz francuski.
 - Nie marudziłbym w sprawie kilku lat mniej.
Uśmiechnęłam się w jego stronę przyglądając się jego umęczonej twarz pełnej zmarszczek. Nie potrafiłabym wziąć pod uwagę możliwości, że kiedyś zabraknie ich obojga u mojego boku.
 - Mama, w kuchni? - spytałam, szeleszcząc reklamówką z zakupami.
Ojciec pochylił się nad maską samochodu, wydając z siebie dźwięk, który prawdopodobnie miał oznaczać "tak".
Po przekroczeniu drzwi oddzielających garaż od domu, dostałam potwierdzenie swoich domysłów.
 - Ochoho, tornado tu zawitało podczas mojej nieobecności? - spytałam, wchodząc do kuchni w której piętrzył się stos naczyń, a w piekarniku piekła się karkówka.
Mama natomiast rozrabiała ciasto na makowca. Podwinęłam rękawy bluzki, uprzednio wkładając zakupy do lodówki bądź szafek, następnie zabrałam się za zmycie naczyń.
 - Ciocia Tsunade spędza z nami te święta, a nie muszę ci mówić jaka ona jest, prawda? - zagadnęła moja mama, odchodząc od ciasta, aby powycierać zmyte przeze mnie naczynia. Zupełnie jak za czasów słodkiego dzieciństwa, kiedy to stałam na dziecięcym taborku, po łokcie z zanurzonymi rękami w zlewie pełnym wody i brudnych garów (Przepraszam za to zdanie. Jest jakieś dziwne, a nie wiedziałam jak inaczej to napisać dop. aut.). Tamten okres był dla mnie zarazem najpiękniejszym jak i najstraszniejszym czasem, kiedy to ojciec bardzo chorował, a mama poświęcała mu całą swoją uwagę, zapominając czasem o bożym świecie.
 - Cóż, w takim razie chyba nie mam co się zamartwiać, że w te święta będzie nudno? - odparłam ze śmiechem, wycierając ręce w ściereczkę.
 - Zamiast tego wolałabym, spędzić je z twoim przyszłym mężem.
 - Mamo! Doskonale wiesz, że już od dawno ożeniłam się ze swoją pracą. Czego chcieć więcej? - fuknęłam, łypiąc na nią jednym okiem
 - Wnuków. - powiedziała mamuśka, czmychając szybkim krokiem z kuchni.
 - Aish! - mruknęłam, uderzając ścierką o stół.
Chwyciłam torebkę z kluczami, następnie biorąc płaszcz pod pachę, przekroczyłam próg domu.
 - Wychodzę.
Szybkim krokiem ruszyłam w kierunku auta, machając ojcu na pożegnanie, następnie pojechałam do domu. A co jeżeli mama ma rację? Nie jestem już ponętną nastolatką, a kobietą z trzydziestką na karku. Czy to nie pora by się ustatkować?
   Wbiegając po dwa schodki naraz, wspięłam się na siódme piętro z powodu zepsutej windy. Zerkając na zegarek zaklęłam w myślach.
 - Och Sakura, naprawdę... Gdzie ty masz głowę, idiotko? - mruknęłam do siebie, wchodząc do środka gdzie przywitał mnie mój kot, Sin (Z języka koreańskiego, a znaczy to tle co po prostu, "Bóg" xd W sumie pomińmy fakt, że Sakura - Japonka - ma kota o koreańskim imieniu ^^ dop. aut.) Podrapałam puszystą białą kulkę po grzbiecie, następnie nalałam mu świeżej wody do miski oraz ukroiłam parę plasterków szynki. Weszłam do swojej sypialni po zapomniane przeze mnie dokumenty. Chwilę później siedziałam w aucie, modląc się aby nie było korków. Zostało mi 10 minut do rozpoczęcia dyżuru, a jeżeli spóźnię się chociażby o jedną sekundę, szef potrąci mi z wypłaty. To wredny typ nie pokazując nigdy swojej twarzy. Z Temari od kiedy zaczęłam pracę w tym szpitalu, wymyślałyśmy setki historii na temat niejakiego Hatake Kakashiego. Niektóre z nich były naprawdę pikantne, ale o tym może innym razem.
   W sześciocentymetrowych obcasach wbiegłam do szpitala, kiwając głową w stronę ochroniarza, Gaia. Całkiem miły facet, ale może trochę zbyt energiczny. Chociaż jak ja mogę go oceniać, kiedy sama od wyjścia z supermarketu biegam w tą i z powrotem. Jak ninja wparowałam do pokoju lekarskiego, ubierając szybko fartuch. Zakładając drugi rękaw z rozdziawioną buzią przyglądałam się  mężczyźnie, trzymającego zegarek w dłoni.
 - Jeszcze trochę a zostałbym zmuszony do obcięcia pani małej sumki z premii, a tego chyba byśmy nie chcieli prawda? - odparł, następnie wyszedł z pomieszczenia nie zaszczycając mnie nawet przelotnym spojrzeniem.
 - Co za dupek! - sfrustrowana, uderzyłam w kubeł ze śmieciami, wyobrażając sobie, że to dupa "szanownego" Kakashiego-san.
Za moimi plecami rozległo się znane mi chrząknięcie, przez co myślałam, że zapadnę się pod ziemie.

...

   Wzdychając ciężko spisywałam parametr życiowe pacjentki z pod piątki. Nie polepszało się jej, co znaczy, że będę musiała znieść jeszcze trochę jej biadolenia o tym, że spadnie na nas gniew boży i wszyscy umrzemy. Była zagorzałą katoliczką i nic nie dało się jej wytłumaczyć, nawet jeżeli miało się rację. Dlatego zawsze kiedy otwierała buzię, a nie było to związane ze stanem jej zdrowia, słuchałam jej jednym uchem, a drugim wypuszczałam. Wyszłam z sali, następnie skierowałam swoje kroki w stronę głównego holu szpitala. Moją uwagę zwrócili mężczyźni, którzy w szalonym tempie przenosili pacjenta z karetki na łóżko szpitalne. Nie, nie to było tym przez co zabrakło mi oddechu, w końcu takie sytuację zdarzają się paręnaście razy dziennie. Chodziło o wspomnianego wcześniej pacjenta. Jak w amoku dobiegłam do speszonej pielęgniarki, wydzierając z jej rąk informację o leżącym.
 - Mężczyzna około trzydziestki, nieprzytomny, ledwo wyczuwalny puls. Zemdlał w swoim mieszkaniu, prawdopodobnie podczas upadku doszło do głębszych urazów. - krzyczał sanitariusz, podając mu tlen.
 - Znam go. - szepnęłam, przerywając zaskoczonemu ratownikowi.
 - Znasz go? Nie mogliśmy znaleźć żadnych dokumentów...
 - Nie, ja... Potknęłam się i on przeze mnie upadł. - wyjąkałam przerażona, następnie z rozszerzonymi oczami miałam ochotę zacząć bić się po głowię.
Czy to możliwe, że to przeze mnie? Co ze mnie za lekarz, jeżeli nawet nie sprawdziłam czy nic mu się nie stało?

...

   Wyszłam z sali operacyjnej po wielogodzinnym zabiegu mężczyzny. Zgodnie z przypuszczeniami sanitariusza doszło do krwotoku i trzeba było operować. Biorąc ręce pod strumień wody umyłam je staranie, następnie obmyłam sobie twarz. Opierając dłonie o zlew oraz przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze, przygryzałam lekko dolną wargą. 
 - Hej, nie obwiniaj się. Przecież to nie musi być wcale twoja wina. - usłyszałam za sobą, ale jak dla mnie te słowa równie dobrze mogły nie zostać nigdy wypowiedziane. 
 - A co jeśli nie masz racji? Jeżeli na skutek wypadku, zemdlał?
 - Sakura, idiotko! Kto na skutek obicia sobie tyłka, mdleję? - warknęła Ino - Poza tym gdybyś wyraźnie mu się przyjrzała, wiedziałabyś, że to nie twoja wina.
 - Co masz na myśli? - spytałam, odwracając się w jej stronę. 
 - Cienie pod oczami, odwodnienie, bardzo szczupły, że można by policzyć mu każdą kosteczkę, a włosy wypadają garściami. Aż szkoda takiego przystojniaka.  - wyliczała na palcach blondynka
 - Co sugerujesz?
 - Wstępnie? Tak bez dodatkowych badań? Anemia, przemęczenie, a kto wie... może jest w związku z kobietą, która się nad nim znęca? 
 - Phi, wyobraźni to jak zawsze ci nie brakuję. Poza tym nawet jeśli nie byłabym wina jego omdleniu to nie znaczy, że nie mogło mu się coś stać podczas upadku w sklepie. - odparłam, wyrzucając fartuch do kubła na śmieci, następnie wyszłam z pomieszczenia. 
Pomimo słów Ino wciąż czułam się wina. Nawet jeśli może niepotrzebnie, zrobię wszystko, aby podczas pobytu tutaj, nic mu nie zabrakło. 

...


   Pochylona nad papierkową robotą ocierałam oczy raz za razem. Po skończeniu wypisu pacjentki po wcięciu wyrostka, przeciągnęłam się jak kotka, następnie spojrzałam na zegarek. Dochodziła czwarta nad ranem. Zmartwiona masując swoją skroń podeszłam do expresu z kawą. Mężczyzna nadal nie obudził się po operacji przez co denerwowałam się jeszcze bardziej. Z parującym kubkiem malej czarnej przysiadłam do stolika, planując po wypiciu zrobić mały obchód, ażeby rozprostować kości, kiedy do pokoju wbiegła pielęgniarka. 
 - Haruno-san, pani pacjent się obudził! - wykrzyczała, cała zdyszana przez co posłałam jej gniewny wzrok.
Chorzy przecież właśnie śpią, a przez tę krzyki może ich obudzić. Jednakże... upuszczając kubek na stolik, który sturlał się na podłogę rozlewając przy tym całą kawę, pobiegłam do sali pooperacyjnej. Nie trzeba było mi mówić co to był za pacjent.
   Wyhamowując z ledwością na zakręcie, poprawiłam szybko włosy, następnie powoli weszłam do sali. Spojrzałam w jego stronę, zaciskając z całej siły kciuk, miałam nadzieję, że nie pamięta jak poturbowałam go przed supermarketem.  
"- O boże, najmocniej przepraszam! - powiedziałam, następnie kucnęłam naprzeciw mężczyzny uważnie go ilustrując.
 - No i czego pani się gapi? - warknął, podnosząc się z betonu."
Nabierając powietrza spojrzałam w jego kierunku, gdzie mój wzrok znowu napotkał jego smutne oczy.
 - Dzień... - "Zaraz, co ja powinnam powiedzieć, kiedy jest czwarta w nocy?" - Nazywam się Haruno Sakura i jestem Pana lekarzem prowadzącym. Doszło do krwotoku wewnętrznego i bez Pana pozwolenia zostaliśmy zmuszeni do natychmiastowej operacji. - powiedziałam, robiąc w jego kierunku lekki ukłon.
Ku mojemu zaskoczeniu facet zamiast się na mnie drzeć, przemówił dość spokojnie.
 - Operacja, tak? Pani doktor, czy przez taką operację mogą wystąpić jakieś powikłania?
 - Tak. Każda operacja może nieść ze sobą jakieś komplikację. - odparłam ostrożnie.
 - A czy jednym z zawikłań może być utrata pamięci? Taka, że osoba ją mająca może nie pamiętać całego swojego życia, że nie ma pojęcia kim jest?
 - Tak, to bardzo możliwe, ale... - zaszokowana, rozszerzyłam oczy z niedowierzania.
Cóż, różowo nie jest...

... 

Następnego dnia przemierzałam szpitalny korytarz tak jak zwykle. No prawie...
 - Przyniosłam Panu śniadanie! -krzyknęłam, wchodząc do sali pogrążonej w mroku.
Ustawiłam tacę z jedzeniem na stoliku, następnie podeszłam do okna, ażeby rozsunąć firanki. Odwróciłam się w jego stronę, uśmiechając się od ucha do ucha.
 - Niech się Pan nie martwi. Nim się Pan obejrzy, a postawimy Pana na nogi! - odparłam, podpierając się pod boki.
 - Jest Pani pewna? - spytał, uśmiechając się koślawo.
 - Oczywiście. - powiedziałam, odwdzięczając mu się tym samym.
 - W takim razie może wie Pani, kiedy odzyskam pamięć? - spytał, opierając łokcie o stolik, następnie jak grzeczny chłopczyk otwierał buzie, kiedy dawałam mu jeść.
 - Tego akurat nie wiem, musi być Pan cierpliwy. - odparłam, kiwając głową jakby mocno nad czymś główkując.
 - Ale Pani doktor, wie Pani też, że zapomniałem całe swoje życie, prawda?
 - Tak, wierzę Panu na słowo.
 - Zapomniałem tylko swoje wspomnienia, nieprawdaż? Ale takie rzeczy jak jedzenie czy mówienie... nie zapomniałem tego, czyż nie? - spytał, następnie włożył do ust łyżeczkę z galaretką.
 - Oczywiście, że tak! Po prostu jest Pan po ciężkiej operacji i w trosce o Pana, bałam się, że nie będzie miał Pan siły zjeść obiadu i... - powiedziałam cała czerwona na twarzy, nie patrząc na niego.
Zażenowana zdałam sobie sprawę na początku, że mężczyzna śmieję się ze mnie, ale jego śmiech był tak zaraźliwy, że wkrótce razem z nim zaczęłam się rechotać na cały szpital.
"Jak taki facet jak on, mógł doprowadzić się do takiego stanu?" spytałam sama siebie, ściskając mocno wyniki jego badań.

~~~

 - Pani doktor, mówmy sobie na "ty"! - powiedział pewnego razu, podczas mojej jednej z rutynowych wizyt u niego.
 - Dlaczego? 
 - Przychodzi Pani tak często, że od słowa "Pani" niedługo zwariuję. - jęknął, wtulając głowę w poduszkę.
 - Niech będzie, ale jak do ciebie mówić, kiedy nie znam twojego imienia? - spytałam, przygryzając swoją wargę. 
 - Czy to ważne? - odparł ze śmiechem.
Nie potrafię tego wyjaśnić, ale kiedy się uśmiechał czułam się jakby coś w moim wnętrzu tryskało radością. Dostawałam gęsiej skórki tak samo, kiedy oglądam pokaz fajerwerków. Dlaczego się tak czułam?

~~~

 - Jak myślisz, ile mogę mieć lat? - spytał mężczyzna po dwóch tygodniach znajdowania się w szpitalu.
Zaskoczona tym pytaniem uniosłam twarz do góry znad dokumentacji lekarskiej. Osobnik płci brzydkiej czuł się ostatnimi dniami na tyle dobrze, że pomimo moich zakazów przychodził do pokoju lekarskiego czy robił ze mną poranny obchód. 
 - Nie wiem, coś około trzydziestu? - odparłam, przygryzając końcówkę długopisu.
 - Mam rodzinę? - spytał, tym razem bardziej do siebie, bo jak wiadomo ja nie mogłam wiedzieć takich rzeczy.
  - Hej, nie martw się. Na pewno nie długo wszystko sobie przypomnisz. - odparłam, uśmiechając się pokrzepiająco, ale tym razem to nie wystarczyło.
 - Do cholery Sakura, powtarzasz mi to codziennie od dwóch tygodni! Kiedy? Pytam się kiedy? Dzisiaj, za tydzień, miesiąc, a może za rok? To twój kurewski obowiązek ażeby to wiedzieć, dlatego powiedz mi... Kiedy odzyskam pamięć? - na początku krzyczał, ale teraz klęczał przede mną, roniąc łzy.
 - Przepraszam, ja... Nie mam pojęcia. - odparłam, nie mając odwagi by na na niego spojrzeć.
Przymknęłam powieki, słysząc odgłos trzaskających drzwi. Chcę mu tak bardzo pomóc, ale nie potrafię...

... 

   Przez następne dni widziałam się z nim zaledwie parę razy, ograniczając się do koniecznych wizyt. Zresztą jutro zostanie w końcu wypisany ze szpitala. Zmierzałam właśnie do jego sali, kiedy obok mnie przebiegła jakaś kobieta o mało mnie przy tym nie potrącając. 
 - Co za babsko... - mruknęłam do siebie, widząc jej długie brązowe włosy znikające za rogiem. 
Poprawiłam fartuch lekarskich oraz wyprostowałam moją plakietkę z imieniem i nazwiskiem, następnie kontynuowałam swoją wędrówkę. Nie pukając, weszłam od razu do środka. 
 - Przyniosłam ci do podpisania twój jutrzejszy wypis. - powiedziałam, kiedy zauważyłam wspomnianą wcześniej kobietę, przytulającą się do niego.
"Co to za dziwne uczucie? Dlaczego to tak boli?" pomyślałam, łapiąc się za pierś. Jednakże mimo to szybko doprowadziłam się do porządku. 
 - Proszę Pani, to jest szpital, a nie spotkanie towarzyskie u znajomych. - odparłam z wysoko uniesioną głową, patrząc jak speszona dziewczyna odsuwa się od mężczyzny. 
 - Tak, przepraszam, ale niech Pani proszę zrozumie. Ja szukałam go przez prawię trzy tygodnie i aż sama się dziwie, że od razu nie wpadłam na to, że może jest w szpitalu. 
 - Więc... Jest Pani kimś bliskim dla pacjenta? - spytałam, przygryzając wargę.
 - Tak. Jestem jego narzeczoną. - odparła uśmiechając się szeroko, machając mi przy tym ręką z pierścionkiem zaręczynowym. 
Zszokowana patrzyłam się na mężczyznę, ale widziałam, że również on był zaskoczony. Dlaczego nigdy nie wzięłam pod uwagę, że może mieć kogoś?

...

   Jak przez mgłę następnego dnia widziałam jak trzymając ją za rękę przychodzą po wypis.
 - Niech Pani dba o narzeczonego. - odparłam, uśmiechając się słodko.
 - Oczywiście. Omdlenia? Nie na mojej warcie. - powiedziała ze śmiechem, całując go w policzek, ale on jakby wcale nie zwracał na to uwagi. 
Zamiast tego bacznie obserwował mnie wzrokiem podczas całej wizyty.
 - Dziękuję za wszystko. - odparł, kłaniając mi się, następnie okręcając się na pięcie i obejmując swoją dziewczynę w pasie, wszedł.
 - Żegnaj, typie ze smutnymi oczami. - szepnęłam, następnie poszłam zrobić obchód. 

...

   Po wyjściu ze szpitala czułem się nie jak więzień, który opuścił kraty trzymające go w niewoli, a  osoba, która utraciła swój świat. Nie mówiąc ani słowa poszedłem do łazienki wziąć prysznic. Odkręciłem kurek z gorącą wodą, następnie przymknąłem oczy, jednakże niemal natychmiast znowu je otworzyłem. Wciąż na nowo powracał do mnie zszokowany wraz twarzy Sakury. Kiedy dowiedziałem się, że mam narzeczoną, co miałem zrobić? Powiedzieć jej "Przepraszam, ale cię nie pamiętam, dlatego myślę, że nie powinniśmy już nigdy się spotkać." Skoro się jej oświadczyłem to chyba znaczy, że ją kochałem, prawda? Ale... dlaczego jedyne uczucie jakie do niej teraz żywię to chłód i odraza? Czy wydarzyło się coś o czym powinienem pamiętać? Zastanawiałem się od chwili, kiedy się obudziłem co takie właściwie się wydarzyło. Widziałem także zmartwiony wyraz twarzy Pani doktor. Ja... chcę pamiętać. Chcę wiedzieć kim jestem czy proszę o zbyt dużo? 
 - Och... - jęknęłam, łapiąc się za skroń, a plecy opierając o ścianę. 
 - Skarbie, czy wszystko w porządku? - gdzieś za mgły dobiegł mnie zaniepokojony głos mojej narzeczonej.
Wspomnienia wracały jedno po drugim, dając mi obraz prawdziwego mnie. Po paru minutach wstałem w końcu z podłogi, następnie zakręcając kurek z wodą, okryłem się ręcznikiem wychodząc z kabiny.
 - Tak. Wszystko jest w najlepszym porządku. - powiedziałem, wychodząc z łazienki, a także tym samym poturbowałem moją narzeczoną, która stała pod drzwiami.
Skierowałem swoje kroki do kuchni, następnie wyjmując puszkę Coca-coli, która po chwili zacząłem pić, łypnąłem jednym okiem w kierunku mojej narzeczonej. 
 - To nie było zwykłe omdlenie, prawda, "kochanie"? - spytałem, kompletnie zbijając kobietę z tropu.
 - Co masz na myśli?
 - Och, błagam, nie udawaj idiotki. Pamiętam wszystko. - odparłem, zgniatając puszkę po napoju, którą po chwili wyrzuciłem, następnie ruszyłem w kierunku dziewczyny.
 - Kłóciliśmy się. Planowałem cię zostawić, a ty mnie popchnęłaś, a nie muszę chyba mówić jak to się skończyło, czyż nie?
Byłem jak drapieżca stawiając powolne kroki w jej kierunki, dopóki nie przyszpiliłem dziewczyny do ściany. Uniosłem dłoń, widząc jak przerażona przymyka oczy, ale moja ręka przemknęła obok jej głowy, sięgając do szafki z moimi ubraniami.
W pełni ubrany chwyciłem kluczę , następnie poczułem jak jej palce zaciskają się wokół mojego nadgarstka.
 - Nie zostawiaj mnie. Kocham cię. - szlochała, próbując jak zawsze wywrzeć na mnie litość.
 - Kochasz? Ty wiesz chociaż, co to jest miłość? - spytałem, wyrywając dłoń z jej uścisku. - Acha, jeszcze jedno. Kiedy wrócę, ciebie ma tu nie być. - dodałem, następnie zamknąłem jej drzwi przed nosem. 
 - Nie zostawiaj mnie! Nie zostawiaj mnie tu, słyszysz? Nie zostawiaj mnie tu!!! - krzyczała, uderzając pięściami w drzwi, ale ja już byłem daleko. To koniec.
   
   Po paru telefonach, udało się mi odnaleźć numer telefonu rodziców Sakury. Nie zwlekając ani chwili, od razu tam zadzwoniłem. Pierwszy sygnał, drugi... trzeci...
 - Halo? 
 - Dzień dobry, jest może Sakura? - spytałem, przechodząc do sedna sprawy.
 - Och, przykro mi, skarbeńku, ale myślę, że już nie uda ci się spotkać z Sakurą. Właśnie pojechała na lotnisko. Dostała ofertę pracy w Europie... - rozłączając się, pobiegłem w kierunku postoju taksówek. Błagam, oby nie było za późno.

~~~

   Rzucając odpowiednią ilość banknotów taksówkarzowi, pobiegłem ile sił w nogach w kierunku budynku, kiedy ujrzałem ją stojącą przed drzwiami. Zwolniłem trochę, zastanawiając się co mam jej powiedzieć, ale ona mnie uprzedziła.
 - Imię. - powiedziała kompletnie zbijając mnie z tropu.
 - Co?
 - Twoje imię.
Patrzyłem na nią zapewne z głupią miną na twarzy. 
 - Skąd wiesz, że ja... - zacząłem
 - Czy to ważne? - spytała przez co nie mogłem się nie uśmiechnąć. 
 - Itachi. Uchiha Itachi.
 - Cóż... Do zobaczenia, Itachi  - powiedziała z lekkim uśmiechem na twarzy, następnie stojąc na palcach pocałowała mnie w policzek, by po chwili zniknąć za drzwiami.
Uśmiechając się lekko ruszyłem w drogę powrotną do domu, nie mogąc się doczekać naszego ponownego spotkania. Byłem pewny, że nasze drogi skrzyżują się jeszcze nie raz. 

~♥~

Przez złą organizację czasu, jak zwykle jestem spóźniona, dlatego zamiast z okazji Świąt, daję Wam tego One Shota z okazji zbliżającego się Sylwka. No cóż, nie bijcie proszę. W każdym razie nie pozostaje mi nic innego jak czekać na opinię ^^

21.12.14

6.

   Za każdym razem, kiedy otwieramy oczy, widzimy świat mieniący się tysiącem barw, ale... nie dostrzegamy tego. Nasze myśli zalewają codzienne problemy i sposoby, aby je rozwiązać. Jako dziecko byliśmy chłonni wiedzy, a nasze najczęstsze pytania brzmiały: "Jak?" i "Dlaczego?". Kiedy naszym oczom ukazał się malutki motylek, wyciągaliśmy rękę w jego stronę, jakby był to najcenniejszy skarb na ziemi. Jednakże im starsi się robiliśmy, aż dziecko zostało wepchnięte całkiem na dno duszy, tym utraciliśmy ten pogląd patrzenia. Może zadajmy sobie podstawowe pytanie: Szklanka jest do połowy pełna czy... pusta?

   Szybkim krokiem przemierzałam korytarz, nerwowo rozglądając się na boki. Był to kolejny dzień w którym nic się nie wydarzyło od dostania tamtej koperty z moimi zdjęciami. Zapewne nie wróżyło to dobrze. A może to wszystko po prostu mi się przyśniło? Ta feralna przesyłka nigdy nie powstała? Jednakże im kolejny coraz bardziej absurdalny pomysł formował się w mojej głowie, wiedziałam, że to nieprawda. Nie byłam głupia. Ktoś albo zrobił mi ani trochę nieśmieszny żart albo czyhał na moje życie. Obserwował dokładnie każdy mój krok, czekał na moment w którym będzie mógł się ujawnić i wbić mi nóż w plecy. Wiedziałam, że to wszystko nie mogło być zwykłym, niewinnym przypadkiem. To, co działo się teraz, jest w pewien sposób powiązane z moją przeszłością.

   Będąc małą dziewczynką uwielbiałam się bawić z moją mamą w chowanego. Tego dnia jednak zostałam skazana na własne towarzystwo. Przez uchylone drzwi widziałam jak rodzice zażarcie o coś się kłócili oraz nerwowo gestykulowali dłońmi. Mimo tego zignorowałam to. Kochali się, a ludzie którzy się kochają, czasem na siebie krzyczą. Przekonana swoimi mądrymi racjami, spokojnie bawiłam się dalej na dywanie. Miałam już przejść do sceny w której niegodziwy Sasuke porywa przepiękną Sakurę , kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Rodzice zamilkli, przez co dźwięk stał się bardziej wyraźny oraz nabrał natarczywego charakteru. Spojrzałam na nich, ale oni nie odwracali wzroku od swoich twarzy, jakby mieli już nigdy się nie ujrzeć.
 - Mamo... - powiedziałam zaniepokojona całą tą sytuacją.
Czułam, że zbliża się coś złego. Lód zawładnął moim ciałem, z bezradności miałam ochotę się rozpłakać. W końcu mamunia spojrzała na mnie, posyłając mi jeden z jej uśmiechów w stylu: "Wszystko jest w porządku, skarbie", ale jej nie uwierzyłam. Szybkim krokiem zmniejszyła dzielącą nas odległość, następnie chwyciła mnie pod pachami i posadziła na dnie szafy ma odzież. Otworzyłam usta chcąc zapytać się: "Hej, mamo, co się dzieję?", ale powstrzymałam się, widząc, jak przykłada palec do ust. Kiwnęłam głową, następnie wyciągnęłam ręce w jej stronę chcąc się do niej przytulić, ale mama zamknęła mi drzwi przed nosem. Wiem, że nie powinnam, ale uderzyłam piąstką kilka razy o drzwiczki. Sfrustrowana zaczęłam cicho łkać, wiedząc, że powinnam być cicho. Chciałam krzyczeć, ale nie mogłam, ponieważ zabrakło mi głosu z przerażenia. Nie widziałam nic, ale udało mi się wychwycić odgłos ciężko stawianych kroków. Do moich uszu dolatywały przytłumione głosy, ale nie potrafiłam rozbić tego na sensowne zdania i słowa. Bałam się. W pewnym momencie czyjeś kroki przebiły się przez mur niezrozumiałych słów i odgłosów. Były wyraźne, dochodziły z bardzo bliska. W końcu umilkły, schodząc w niepamięć, ale poczułam bijący chłód  tej osoby i nieświeży oddech. Zatrzęsłam się ze strachu, a moje ciało pokryło się gęsią skórką. Coś huknęło, ktoś krzyknął, co odciągnęło uwagę tamtej osoby od miejsca mojej kryjówki. Przyciągnęłam kolana pod brodę, a uszy zatkałam dłońmi. [...] Nie wiem ile tam siedziałam, może nawet zasnęłam, ale w końcu wróciła po mnie mama. Miała poszarpane ubranie, rozczochrane włosy oraz na całą długość prawego policzka okropną szramę. Ze łzami w oczach rzuciłam się w jej ramiona
Po chwili przyłączył się do naszego uścisku tata, który wyglądał o wiele gorzej od mamuni. Tata szeptał do mamy, że ci ludzie już nie wrócą, ale wiedziałam, że to nie prawda. W końcu niecałe 2 lata później już nie żyli. [...] 

   Teraz ci ludzie ścigali mnie, ale mimo to po 11 latach wciąż nie widziałam czego chcieli, a byłam pewna, że tym razem spotkamy się twarzą w twarz.
 - Sakura! Dobrze, że cię widzę. - powiedziała Ino, która wyrosła jakby spod ziemi.
 - Coś się stało? - spytałam, wyjmując książkę od historii z szafki.
 - Zależy, jak to rozumieć.
Zmrużyłam oczy, widząc, jak blondynka przestępuje z nogi na nogę.
 - Po pierwsze: zanim powiesz "nie", wysłuchaj mnie uważnie.
 - Oczywiście, zamieniam się w słuch. - odparłam, zajęta szczotkowaniem swoich włosów.
 - To dobrze, bo... szykuję się akcja.
 - Nie. - odparłam szybko, zamykając szafkę, następnie wyszłam z szatni.
 - Sakura, obiecałaś! Poza tym nawet nie wiesz o co chodzi! - jęknęła Ino, idąc za mną.
 - Dobra, niech będzie. - odwróciłam się w jej stronę, krzyżując ręce na ramionach oraz marszcząc czoło.
 - To akcja uliczna. Chcemy za pomocą tańca wyrazić nasz sprzeciw przeciwko...
 - Mam tańczyć? Chyba żartujesz.
 - Saki, doskonale wiemy, że kto jak kto, ale ty tańczyć potrafisz. Proszę! Potrzebujemy ciebie. - powiedziała Yamanaka, patrząc na mnie błagalnym wzrokiem.
 - Dlaczego akurat ja?
 - Mówię ci przecież, że... - resztę wypowiedzi zagłuszył dzwonek.
Odwróciłam się na pięcie, kierując się w kierunku sali od historii.
 - Zastanów się, proszę!

   Stukając czarno-białymi paznokciami o blat biurka, rozdrażniona spojrzałam na zegarek na ręce. Siedziałam z paroma osobami w klasie od historii (reszta się jeszcze schodziła), czekając już od jakichś 15 minut na nauczyciela.
 - Czy on nie ma zamiaru pojawić się już dzisiaj na tej lekcji?
 - Cóż, podobno na kilka minut zawsze udaję mu się przyjść. - odpowiada Naruto, całkowicie zajęty jakąś gierką na telefonie.
Z powrotem odwróciłam się przodem do tablicy, kiedy po moich plecach przebiegł nieprzyjemny dreszcz. Kątem oka zerkam do tyłu, widząc jak Uchiha Sasuke uważnie mi się przygląda. Patrzył wprost na mnie z tajemniczym wyrazem twarzy prawie nie mrugając, a kiedy zdał sobie z tego sprawę, że ja również świdruję go wzrokiem, uśmiechnął się drapieżnie, a w jego oczach coś błysnęło przez co wzdrygnęłam się z przerażenia. Usiadłam szybko jak na pilną uczennice przystało, naciągając bardziej czapkę na czoło oraz lekko podgryzając paznokcie u prawej ręki, czyli kolejny zły nawyk. Zazwyczaj uaktywniał się wtedy, kiedy coś mnie martwiło bądź zdenerwowało, a Uchiha Sasuke był osobą przez którą teraz się denerwowałam oraz trochę martwiłam. Mając 8 lat w ułamku sekundy wyjęłam go z serca, a włożyłam Itachiego...

   [...] Z zaciętą miną wchodziłam po schodach od tarasu domostwa Uchiha. Na kilka godzin przed odlotem do Rosji, udało mi się wymknąć ciotce. Nie było to trudne, zważywszy na to, że wcale nie zwracała na mnie uwagi. "Sakura? Kim jest Sakura?" - to była jej pierwsza reakcja na wieść o tym, że moi rodzice nie żyją, a ja mam tylko ją. Bóg wie dlaczego, zgodziła się to zrobić (W sensie wziąć ją pod opiekę dop. aut.).
   Stanęłam na przeciwko drzwi, a moja ręka zmierzała w stronę drzwi. W końcu to zrobiłam. Znalazłam w sobie te odwagę by zrobić pierwszy krok. Zdenerwowana przestępowałam z nogi na nogę, lekko zagryzając wargę, nie mając zielonego pojęcia co powiedzieć. Zresztą zabrakło mi czasu, drzwi się otworzyły. Wyprostowałam się dumnie, wypinając moją klatkę  piersiową do przodu. Już otwierałam usta, by powiedzieć: "Cześć, Sasuke.", ale problem w tym, że to nie był on. 
 - Hę, a ty kto? Koleżanka Sasuke? Może dziewczyna, co? - powiedział aksamitnym  głosem jak na osobę mniej więcej równą mi wiekiem, anioł o oczach czarnych jak węgiel.
Wyglądał prawie tak samo jak Sasuke, ale był przystojniejszy oraz starszy. Nie mam pojęcia co w nim było takiego, ale nagle zrobiło mi się gorąco, policzki zaróżowiły, a w głowie panowała pustka. Nie potrafiłam odczytać tych doznań, o czym świadczyły ściągnięte brwi oraz zmarszczone czoło. Ale wiedziałam kim był anioł, ponieważ Sasuke nie raz mi o nim wspomniał, a raczej żalił się na swojego brata - Itachiego. 
 - Idź do domu, różowa. Sasuke nie ma. - powiedział, fundując mi pstryczka w czoło, następnie wszedł z powrotem do rezydencji. Odwróciłam się na pięcie, cała roztrzęsiona tą sytuacją [...]

   ... stwierdzając, że to jednak jego kocham. Dlaczego aż tak łatwo byłam o tym przekonana? Co pozwoliło mi to tak spokojnie i bezproblemowo stwierdzić, a teraz... mam wątpliwości? Bo co jeżeli nagle spotkam kogoś innego i przeleje na niego swoje uczucia? Pokręciłam głową, chcąc jak najszybciej wyrzucić z głowy te chore myśli. Na szczęście pomógł mi w tym Kakashi-sensei, który w końcu raczył się zjawić. Wszyscy uczniowie łącznie ze mną mozolnie podnieśli się ze swoich siedzeń. Rozgniewana rzuciłam okiem na zegarek, który jednoznacznie wskazywał 27 minut spóźnienia. Lubiłam historię, więc nie byłam z tego powodu zadowolona. Mimo tego nie okazałam swojego rozżalenia, widząc że mimo wszystko Hatake wygląda na dobrego i porządnego nauczyciela. Poza tym każdy ma prawo się spóźnić... o ile nie zrobił tego specjalnie.

   Rozleniwiona leżałam na swoim wielgachnym łóżku z głową spuszczoną do dołu. Od natłoku ostatnich wydarzeń zaczęły dopadać mnie popołudniowe migreny. Wróciłam do Japonii, ale nie potrafię się otworzyć. Prześladuję mnie jakiś psychol, więc lekcje Aikido jakby spadły mi z nieba. Ino mnie prosi, abym jej pomogła przy proteście, ale boję się że sobie nie poradzę, nawet jeśli nie dałam jej jeszcze odpowiedzi. Szczerze mówiąc czasem nawet nie wiem w co ręce włożyć. Na moje szczęście dzisiaj nie mam zajęć z Aikido, więc moje spotkanie z Itachim przedłuży się o jeden dzień. Szczerze mówiąc nie mam pojęcia czego tak naprawdę się boję. „To tylko Uchiha -... taki człowiek, a nie kosmita.” Uspokajałam się w myślach. 
   Mój wzrok powędrował ku biurku na którym leżał mój telefon. Nie chętnie zwlekłam się z wyrka, następnie podniosłam komórkę. SMS od Hinaty:


Jak ci idzie z wypracowaniem? :D

 - Cholera... - mruknęłam pod nosem, biorąc klucze do ręki.
Oczywiście zapomniałam, że miałam napisać to wypracowanie, a termin kończy się jutro. Zbiegłam po dwa schodki naraz po schodach, następnie chwyciłam kamizelkę z wieszaka i wyszłam z domu zamykając je na klucz. Tsunade miała dzisiaj jakieś nudne spotkanie w szkole odnośnie remontu sali gimnastycznej. W sumie jakby na to nie patrzeć od kiedy zamieszkałam z blondynką spędzałam z nią mało czasu. Nie żebym miała o to do niej wielki żal, jednakże należę do osób, które potrzebują bardziej od innych kontaktu z inną osobą, nawet jeżeli miałybyśmy siedzieć obok siebie i nic nie mówić. 
Stanęłam pod drzwiami biblioteki uważnie ilustrując ją wzrokiem. Był to potężny budynek z pomieszaniem stylu gotyckiego oraz romańskiego, czyli kompletna mieszanka. Cały budynek został zbudowany z czerwonej cegły o pięknie przyozdobionych drzwiach w stylu romańskim. Za okna służyły kolorowe witraże, a czubki wieżyczek sięgały chmur. Nienaturalnie wyglądał złoty napis „Biblioteka”, wiszący nad drzwiami. Wzruszyłam ramionami, zastanawiając się kto wpadł na tak "piękny" pomysł, wchodząc po schodkach budynku. Jeżeli na zewnątrz wyglądał tak imponująco i elegancko, wnętrze musiało być jeszcze piękniejsze, poza tym nie mogłam się doczekać tych wszystkich pięter wypełnionych po brzegi na półkach starymi książkami. 
   Z uśmiechem na ustach pociągnęłam za gałkę od drzwi, które na pewno były nowym zabytkiem tego budynku. Dawałam im góra kilka lat. Przestąpiłam próg biblioteki, zaciągając się jak palacz zapachem starości. Pierwszą rzeczą jaka rzuciła mi się w uwagę była wielka lada za którym siedziała pani w średnim wieku popijająca kawę. Tuż za nią znajdowały się ciągnące się w nieskończoność półki z książkami. Po prawej stronie mieściły się schody prowadzące na górę. Cóż, czułam się jak w bajcę. Mieszkając w Rosji byłam molem książkowym, który każdą wolną chwilę spędzał z powieścią w dłoni. Szczerze mówiąc aż się dziwie, że nie przyszłam tu wcześniej. 
 - Dzień dobry, gdzie mogę znaleźć książki z informacjami o mitologi greckiej? - pytam wspomnianą wcześniej bibliotekarkę.
 - Drugie piętro. - odpowiada, nie odrywając wzroku od monitora. 
Cóż, przynajmniej nie zignorowała całkiem mojej osoby. 
   Przez moją słabą kondycję oraz niechęć do schodów po których chodziłam już dzisiaj niezliczoną ilość razy, dostałam lekkiej zadyszki. Chociaż to może zbyt dużo powiedziane. W każdym razie teraz nie zwróciłam należytej uwagi otaczającym mnie książkom, a zabrałam się za szukanie odpowiedniego regału. I kiedy tak lawirowałam sobie spokojnie między półkami, kątem oko rzuciła mi się pewna postać. Ostrożnie podeszłam do regału za którym stała ta osoba odwrócona do mnie plecami i zaczęłam ją obserwować przez szparę między książkami, a półką. Był to mężczyzna, a raczej chłopak w moim wieku. Miał sięgające za ramiona długie, czarne włosy. Był szczupły i jasnej karnacji. Spod cienkiego materiału jego koszulki delikatnie rysowały się jego mięśnie. Oczywiście nie był żadnym mięśniakiem. Jednak było w nim coś takiego, co mnie do niego przyciągało. Nagle zrobiło mi się duszno, a kolana ugięły, jakby nie potrafiły utrzymać ciężaru mojego tułowia. Zdekoncentrowana zmarszczyłam brwi. Znałam go i gdyby tylko mógł chociaż trochę odwrócić twarz. Gapiłam się na tego faceta, jak jakaś idiotka i kto wie, a może i zaraz zacznę się ślinić. Moje serce biło szybkim rytmem, kiedy nagle zadzwonił jego telefon.
 - Słucham.
Zamarłam. O boże to był... Jak kompletna niezdara uderzyłam łokciem w książki, zrzucając je przy tym. Chłopak zaczął odwracać się moją stronę przez co przestraszona kucnęłam na ziemi, mając nadzieję, że mnie nie zauważy. Przez chwilę panowała straszna cisza przez co zaczęłam z nerwów pocić się jak mysz. 
 - Hę? Nie, nic. Już idę, Sasuke.
… Itachi. 
Odetchnęłam z ulgą, że nie zostałam przyłapana na gapieniu się na niego.
Boże, kogo ja próbowałam oszukać? Kocham go tak, że bardziej już się chyba nie da.

~♥~
Co jak co, ale mamy jeszcze jesień. Wgl. powinnam wstawić ten rozdział wcześniej, ale jakoś tak podczas odkładania tego, tak wyszło. Błędów zbytnio nie wyłapałam, więc jak coś poprawcie i no przepraszam. Chciałabym Wam już dziś życzyć Wesołych Świąt oraz Szczęśliwego Nowego Roku. Mam nadzieje, że uda mi się w te parę dni dokończyć Świątecznego One Shota, który nie ma nawet 1/10 tego czego chciałam, a jeśli nie to cóż, wstawię go po prostu później. Pozdro :*

9.8.14

5.

   Odkąd pamiętam, czułam się jak w klatce. Niczym więzień we własnym ciele. Moje życie, mój los - bywały okrutne. To nie tak, że nie próbowałam niczego zmienić. Pomimo tego kim byłam, traktowano mnie gorzej od niewolnika, moje zdanie się nie liczyło. Dla nich wszystkich nie istniałam, nie zasługiwałam nawet na miano "nikogo". Żyłam, a zarazem nie. Taki mój los, który z czystym okrucieństwem pluł mi w twarz. Samej przyszło mi się mierzyć z bólem, bez najmniejszego światła nadziei, że przyjdzie upragniony koniec.

   Kiedyś wierzyłam w istnienie Chrzestnej Wróżki. Z tą różnicą, że nie pragnęłam pięknej sukni ani kryształowych pantofelków. Nie marzyłam o dyni, która zmieni się w karoce czy myszy stających się wspaniałymi rumakami. Gdybym powiedziała, że nie wierze w miłość od pierwszego wejrzenia, okazałabym się wtedy zwykłą hipokrytką. Oczywiście nie zmienia to faktu, że nie chciałam księcia, którego będę kochać z wzajemnością i stanę się bogata. To zdarza się tylko w bajkach. W każdym razie, wierzcie lub mnie, ale nie marzyłam także o cudownym wskrzeszeniu moich rodziców. Pomimo tego, jak bardzo ich kochałam, zdawałam sobie sprawę, że zmarli nie mogą wrócić do życia. Jedyną rzeczą jakiej pragnęłam była wolność. Ostatnie 9 lat mojego życia to istne piekło. Odcisnęło się to na mnie zarówno psychicznie, jak... fizycznie. Pomimo iż teraz byłam bezpieczna, tak cholernie się bałam. Nie chciałam, aby to wróciło. Błagałam, abym znów nie musiała przez to przechodzić, płakać po tym skulona w kącie pokoju. Nie być znowu brudną, nie patrzeć z obrzydzeniem na własne ciało. Nie podejmować kolejnej próby samobójczej. Tak, dobrze przeczytaliście. Haruno Sakura próbowała popełnić samobójstwo. Nie mam pojęcia jak, ale Naruto dowiedział się co zrobiłam. Tak znowu - aczkolwiek niechętnie z początku przeze mnie - wznowiliśmy naszą przyjaźń. Pamiętam, że podczas naszych telefonicznych rozmów, bałam się, że spyta w końcu: "Dlaczego?" Nie zrobił tego jednak, zresztą nie wiem czy byłabym gotowa, aby odpowiedzieć. Może się domyślał, może nawet wiedział (?) A kiedy parę lat później zadzwonił z pytaniem czy chciałabym wrócić do Japonii, byłam przerażona, a zarazem szczęśliwa, że może nastąpić koniec koszmaru w jakim żyłam przez te 9 lat.
   Jednakże wiedzieć trzeba, że pod burzą różowych włosów oraz sztucznym uśmiechem, kryły się blizny, które mogą już nigdy się nie zagoić...

   Absolutnie nie cieszyła mnie myśl, że zaspałam już pierwszego dnia szkoły. Szczerze mówiąc nie miałam najmniejszej ochoty tam pójść, nawet jeżeli oznaczałoby to, że mogłabym widzieć częściej Itachiego. Sęk w tym, że nie chciałam. Kochałam go tak bardzo, że to aż bolało. Miłość jest skomplikowana, z wieloma pokrętnymi ścieżkami. Pomimo tego, jaka jest piękna i wspaniała, sprawia również ból. W moim życiu pełno złych chwil, więc nie wiem czy dałabym radę udźwignąć jeszcze więcej.
   Wszystkie czynności wykonałam w pośpiechu, więc nim się zorientowałam, a byłam gotowa. Zamknęłam drzwi na klucz, następnie pobiegłam na przystanek.
   Ostatnio miałam niezwykle wiele czasu, aby wszystko sobie przemyśleć. Choćby z incydentem jaki miał miejsce niecałe dwa tygodnie temu. Powiedzenie, że byłam przerażona jest sporym niedopowiedzeniem. Istniał człowiek, który miał obserwować każdy mój ruch, a nawet więcej. Kto wie, może znam tę osobę? Czy istnieje szansa, że spoglądam jej codziennie w oczy bądź wcale nie znam? Istnieje również prawdopodobieństwo, że to zwykła marionetka, wykonująca polecenia szefa? Czasem zastanawiam się dlaczego spośród miliardów ludzi na ziemi, to ja musiałam tak cierpieć? Jednakże w tym wszystkim jest to, że nie był to nawet początek moich kłopotów.

   Jeżeli chodzi o stan budynku szkolnego oraz jego wygląd, zawiedziona muszę przyznać, że zbytnio na kolana nie zostałam powalona. Ogrodzenie, kawałek podwórka oraz ogromny kawał betonu z drzwiami i oknami. Czyli nic, co wyróżniałoby ją na tle innych. Chociażby zważywszy, że to Tsunade teraz jest dyrektorką, cudem było, że ta szkoła jeszcze stała. Mieszkając z nią przez ten krótki okres czasu dowiedziałam się wiele o blondynce i jestem pewna, że gdyby nie Shizune, ten budynek w ogóle nie trzymałby się kupy.
   Dzisiejszego dnia coś mnie podkusiło, aby założyć buty na wysokim obcasie. Dźwięk obijających się o podłogę szpilek, działał na mnie kojąco. W pewnym momencie zatrzymałam się gwałtownie, rozglądając na boki. Byłam już bardzo spóźniona na pierwszą lekcję, a do tego nie potrafiłam odnaleźć sekretariatu. Nie wspominałam już może o moimi słabym zorientowaniu w terenie?
   Nie umiem stwierdzić po jakim czasie, ale w końcu stanęłam pod właściwymi drzwiami  Zapukałam, następnie weszła do środka. Shizune ani trochę nie ucieszył fakt, że się spóźniłam, jednakże w końcu wręczyła mi cały plik kartek z którymi będę musiała się później zapoznać. Swoja drogą, kto by pomyślał, że papier może tyle ważyć? Ruszyłam do wyjścia równo z dzwonkiem, ledwo coś widząc. Nie wiem jak to się stało, ale zdałam sobie sprawę, że lecę do przodu, a dokumenty wypadają mi z rąk. Bojąc się kontaktu z podłogą, zamknęłam oczy. Ale to się nie stało. Zwisając paręnaście centymetrów nad ziemią, czułam silne ręce obejmujące moją talię oraz męskie perfumy. Powoli otworzyłam oczy, napotykając nad sobą spojrzenie czarnych tęczówek.
 - Kto by pomyślał, że płaski grunt może okazać się tak niebezpieczny. - powiedział, stawiając moje ciało, następnie odwracając odwracają się ma pięcie, ruszył przed siebie.
Patrzyłam spokojnie, jak jego sylwetka znika za korytarzem. Uchiha Itachi - Kim jesteś? - pomyślałam, próbując uspokoić moje szybko bijące serce. Dlaczego to właśnie on był człowiekiem, w którym się zakochałam?

   Reszta dnia minęła mi dość spokojnie, nie licząc tego aż zbyt chcianego przez nauczycieli, chęci poznania nas bliżej. Zazwyczaj mówiłam dość ogólnikowo i szybko. W końcu kogo obchodzi moje życie? Mam własne problemy, tak jak każdy. Niektóre były błahe, inne sprawiały rany, których nie da się wyleczyć. W moim przypadku istniało więcej tej drugiej kategorii, ale nikt nie miał o tym pojęcia. Chowałam swoje skrzywdzone "ja" za grubym murem nie do przebicia. Ale to może i lepiej. Każdy patrzyłby na mnie, jak na skrzywdzone zwierzątko, które koniecznie potrzebuję wizyty u psychologa. Nie mogę sobie na to pozwolić. Muszę być silna, ponieważ słabych przygniata już najmniejsze słowo.
 - Sakura?
Zaskoczona uniosłam głowę do góry, widząc przed sobą zatroskany wzrok blondyna.
 - Dzwonek był już kilka minut temu. - powiedział, uważnie mi się przyglądając.
 - Och, już idę. - odparłam, zbierając swoje rzeczy, następnie razem z nim wyszłam z sali.
Oczywiście znalazłam się w klasie ze wszystkimi moimi przyjaciółmi, co raczej przypadkiem być nie mogło.
 - Wiesz co? Kiedy wykonywałem karę w sali od japońskiego, coś ciekawego obiło mi się o uszy.
 - Co takiego? - mruknęłam, przeszukując torbę.
 - Podobno obściskiwałaś się z Itachim przed sekretariatem.
 - Żartujesz prawda? Potknęłam się, a on mnie złapał.
 - Skarbie, przede mną nie musisz udawać. Poza tym jestem szczęśliwy, że ten idiota w końcu dowiedział się o twoich uczuciach. - powiedział z uśmiechem, podając mi ze swojej kieszeni parę groszy.
 - Skoro jesteśmy przy temacie uczuć... Ostatnimi czasy, Hinata wspomniała mi, że aby cię zdobyć, musiała postawić na swoim. Domyślasz się może, co miała na myśli? - spytałam, wystukując kod do automatu.
Odwróciłam się do tyłu, wiedząc, że go tam nie zobaczę. Naruto już jako dziecko miał w zwyczaju znikać, kiedy zdarzyła się dla niego niewygodna sytuacja.
Razem z puszką Sprite ruszyłam do domu, wiedząc, że czeka mnie cała góra pracy domowej.

   Oczywiście miałam rację. Świadczyły o tym porozwalane książki oraz zeszyty po całym pokoju. Obecnie pracowałam nad zadaniem z matematyki, które choćby nie wiem jak chciałam, nie potrafiłam rozwiązać. Zdawałam sobie z tego sprawę już wtedy, kiedy na lekcji matematyki, Pani Anko co chwilę zwracałam mi uwagę. Dzisiejszego dnia coś niezwykle mąciło moją koncentracje, lecz nim zdałam sobie z tego sprawę, było już za późno. W mojej wyobraźni te silne, męskie dłonie trzymające mnie mocno w tali, te perfumy przyprawiające o zawrót głowy, nękały mnie wciąż na nowo, nie dając chwili wytchnienia.
 - Jestem żałosna. - mruknęłam, uderzając czołem o biurko
Uchiha Itachi był osobą w której się zakochałam od pierwszego wejrzenia. Szczerze mówiąc sama się dziwie, że dopiero wtedy zobaczyłam go po raz pierwszy. Od Sasuke nie raz słyszałam, że jego starszy brat należał do grupy ludzi zapracowanych, którzy nigdy nie mają czasu dla innych i składając puste obietnice. Kto bym pomyślał, że swoim zimnym wzrokiem potrafił skraść mi serce? A jeżeli ja wcale  Itachiego nie kochałam, a po prostu zadurzyłam tak, jak w Sasuke? O ironio, przecież widziałam łasice zaledwie parę razy w życiu! To nie powinno być tak łatwe. Gdyby zdarzyła się sytuacja, w której ktoś zapytałby mnie za co kocham Uchihe, co bym odpowiedziała tej osobie? Że kiedy stanął na progu drzwi, przypominał mi anioła o czarnych, jak węgiel oczach, które pochłonęły mnie bez reszty? "To bez sensu!" - krzyczał umysł, ale serce kontratakowało, pytając: "Wyjaśnij miękkie kolana i przyśpieszony oddech?" "Hormony! To wszystko hormony!" Toczyłam w sobie wewnętrzny konflikt, który nie posiadał końca. Prawda była taka, że nie znałam Itachiego na tyle, aby móc go tak bardzo kochać. Pragnęłam go poznać, ale Uchiha należał do osób, które nie otwierają się przed byle kim. Czekała mnie ciężka walka, której mogę nie wygrać.
   Kątem oka zarejestrowałam godzinę na zegarku, zrywając się z krzesła, jak oparzona. Mebel z hukiem uderzył o podłogę, lecz zamiast go podnieść, zaczęłam pakować wszystkie niezbędne rzeczy do sportowej torby. Bardzo możliwe, że spóźnię się dzisiejszego dnia już po raz drugi.

   Kiedy ojciec powiedział mi o praktykach na posterunku policji, wyobrażałem je sobie nieco inaczej. Dość nudno, do tego traktowanego mnie niczym służącego. Chciałem się im postawić, że aż cały gotowałem się ze złości. Ale nie mogłem, nie kiedy ojciec siedział w budynku obok.
   Korzystając z mojej popołudniowej przerwy, niezauważony zakradłem się do archiwum. Doskonale wiedziałem dokąd idę, czego chcę. Byłem w tym miejscu już niezliczoną ilość razy, o czym nikt nie wiedział. Oczywiście nie przychodziłem tu dla własnego widzimisię. Prowadziłem własne śledztwo, a ten staż jedynie mi to ułatwił.
   Zamknąłem ostrożnie drzwi, wiedząc, że nie mogę zdradzić się ani jednym dźwiękiem. Wszedłem głębiej do pomieszczenia, kierując moje kroki na tył. Zdjąłem pudełko z tym idiotycznym numerkiem z pułki. Ostrożnie podszedłem do metalowego stołu, stawiając na nim karton. Uniosłem pokrywkę, kładąc ją obok. Wiedziałem, że zawartość pudła się nie zmieniła, jednak czułem silną potrzebę, aby obejrzeć te rzeczy jeszcze raz. W razie gdybym uprzednio coś przeoczył, jakąś ważną wskazówkę. Chwyciłem teczkę leżącą na wierzchu, otwierając na pierwszej stronie. Przebiegłem wzrokiem po dobrze znanym mi tekście, zatrzymując się na słowach, które informowały, że sprawcy nigdy nie odnaleziono. To była pierwsza rzecz jaka zwróciła moją uwagę. Mój ojciec, choćby nie wiadomo jak, zawsze potrafi rozwiązać sprawę. Drugą natomiast...
 - Itachi!
Klnąc pod nosem, odłożyłem wszystko na swoje miejsce, następnie spokojnie pomaszerowałem do gabinetu ojca. Próbowałem odkryć prawdę już od dwóch lat, więc nic by się nie stało, jeżeli poczeka jeszcze trochę. Z tą różnicą, że niedawno znalazłem punkt, który pomógłby mi zacząć. Niestety było za wcześnie, za wcześnie na tak ryzykowny krok.

 - Gotowa?
 - Chyba...
 - Jak to "chyba"? Przecież wiesz, że moi rodzice nie gryzą?! A przynajmniej tata. - powiedział Uzumaki, posyłając mi jeden ze swoich najlepszych uśmiechów.
Mimowolnie uśmiechnęłam się, doskonale zdając sobie sprawę z charakterku matki Naruto.
 - Prowadź, Kapitanie! - odparłam, pokazując mu język, jak za czasów dzieciństwa.
Obraził się, jak pięcioletnie dziecko, gdy po chwili jego twarz całkowicie się rozpromieniła. Zgadywałam, że w naszym kierunku zmierzała Hinata. To albo ewentualnie wyczuł bądź zobaczył gdzieś ramen. Wszystko było możliwe. W końcu to Naruto.
 - Jak się nie pośpieszycie, to zaraz wszyscy się spóźnimy. - powiedziała Hyuuga, witając się z blondynem, następnie spojrzała na mnie ze śmiechem, jakby odgadywała moje myśli.
Poczłapałam za nimi, nie udzielając się zbytnio w rozmowie. Dotarcie do odpowiedniej sali zajęło nam krótką chwilę. Oczywiście nie zapamiętałam nawet kawałka przebytej trasy. A nawet jeśli, nie umiałabym z niej zapewne skorzystać. Może dla własnego dobra, powinnam skombinować sobie jakiegoś GPS'a?
   Razem z Naruto i Hinatą weszłam do zatłoczonej sali, pełnej moich znajomych, jak i nieznanych mi ludzi. W końcu o ustalonej porze, Kushina zaczęła typową przemowę na temat tego, że cieszy się, że nas widzi i ma nadzieje na miło spędzony czas (Marzenia... xd dop. Aut.). Mianto stał jedynie obok, przytakując każdemu słowu żony.
   Nawet nie zdałam sobie sprawy, kiedy Uzumaki zaczęła obładowywać nas ćwiczeniami. Rozgrzewka była istną mordęgą i wiedziałam jaką cenę przyjdzie mi za to zapłacić jutro.
 - Myślę, że na dziś wystarczy. Na następnych zajęciach połączymy Was w pary według waszego wzrostu, wagi, a przede wszystkim umiejętności. Możecie iść. - powiedziała, wychodząc z sali.
   Podeszłam do ławki z butelkami wody, następnie chwytając jedną, wyszłam z pomieszczenia. Kiedy byłam w połowie drogi do szatni, poczułam jak ktoś chwyta mnie za nadgarstek. Obejrzałam się za siebie, widząc niepewnie stojącego blondyna. Zdenerwowany rozglądał się na boki.
 - Dość dużo naszych znajomych chodzi na Aikido. - rzuciłam, próbując przerwać niezręczne milczenie.
Namikaze nabierając powietrza, spojrzał mi w końcu w oczy.
 - Saki, wiem że powinienem powiedzieć ci to wcześniej. Nie mam pojęcia dlaczego dzisiaj go nie było, ale...
Nie musiał kończyć. Znałam już odpowiedź.
 - ... Ale Itachi również uczęszcza na Aikido.

***

Tak sobie patrzę i patrzę, aż w końcu stwierdzam, że ten szablon mi tu w ogóle nie pasuję. Ale to może dlatego iż na początku miało to być niewinne romansidło, jednakże przez te niecałe 4 miesiące miałam dość dużo czasu, aby wszystko przemyśleć. W każdym razie polecił by ktoś jakąś dobrą szabloniarnie? :D
Nie mam zamiaru po raz kolejny pisać słów wytłumaczenia i składać błahe obietnice, bo to nie ma sensu. Poza tym skoro nie było wcześniej rozdziału, to widocznie tak już musiało być. Koniec i kropka.
Miałam pewne wątpliwości czy wstawić ten rozdział. Mam namyśli fragment z Chrzestną Wróżką, że tak ujmę. Nie byłam pewna czy chcę, aby tak z pewnością było. Jednakże jak napisałam powyżej, to nie będzie jednak słodkie i niewinne romansidło.[Do czasu... (Ostatnio pobudza się we mnie istna dusza sadystki xd)]
Doskonale zdaję sobie też sprawę z aktualnie nurtujących Was pytań, odnośnie rozdziału 6. Szczerze? Nie mam pojęcia. Mam masę innych rzeczy do napisania, 22.08 wyjeżdżam na kolnie, potem szkoła, a ja mam zamiar wziąć udział w kuratoryjnym teście z polskiego. No bo... zawsze można spróbować, nie?
Napisałam, że nie mam zamiaru składać obietnic, dlatego napiszę tylko, że postaram się zrobić wszystko, abyście dostali kolejny rozdział jeszcze na jesień. Kto wie, może mnie wena i ogromne chęci tak złapią, że nie będę miała wyjścia, jak usiąść i pisać?
Rozpisałam się. Jak zwykle z resztą...
Bye :*


21.4.14

4.

   Czasem bardzo trudno odnaleźć nam prawdę. Nie potrafimy odróżnić iluzji od rzeczywistości. Jesteśmy tylko ludźmi, dlatego popełniamy błędy, które mogą nas w przyszłości wiele kosztować. Nieraz, gdy próbujemy dowiedzieć się prawdy, poświęcamy wszystko oraz ranimy bliskich naszemu sercu ludzi. Najciekawsze w tym może być to, że czasem wcale nie było nam to potrzebne, lub jest to dla nas zbyt bolesne, abyśmy mogli to znieść. Często wyciągamy zbyt pochopne wnioski przez co zbliżamy się jedynie bliżej iluzji. Co, by było gdybyśmy chcieli się dowiedzieć kim naprawdę jesteśmy? Co takiego, by nam to dało, a co ważniejsze: skąd wiedzielibyśmy, że to prawda?

   Rozpacz. Uczucie towarzyszące mi przez cały wczorajszy dzień. Nie udało mi się zrobić chociażby najmniejszego kroczku naprzód. Na moje nieszczęście Shizune torebki nie widziała, a ja miałam kompletną pustkę jeżeli chodzi o jej położenie. I tu nie chodzi nawet o numer Ino, który przecież mogę zdobyć w inny sposób. Ta torebka miała dla mnie dużą wartość, ponieważ kiedyś należała do mojej matki. Niestety, kopertówka gdzieś przepadła.
   Przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze, szczotkowałam starannie zęby. Jak zwykle porankiem wyglądałam, jak siedem nieszczęść. Z pesymistycznym nastawieniem westchnęłam cicho, następnie opłukałam usta. Wyszłam z łazienki, kierując się powolnym krokiem w stronę swojego pokoju. Zatrzymałam się przed drzwiami, następnie odwróciłam głowę w stronę schodów. Zmarszczyłam brwi, po chwili wyszłam z domu. Nie powinnam do niego iść, ale jest moją ostatnią deską ratunku. Zresztą nigdy nie potrafiłam się na niego zbyt długo gniewać.
   Stanęłam przed domem Naruto, następnie lekko zapukałam w drzwiczki. Po bardzo krótkim czasie, stanęła przede mną jego matka. O mamuniu, ale ja jej długo nie widziałam.
 - Och! Sakura, dawno cię tu nie było. - powiedziała ze śmiechem Kushina, następnie szerzej otworzyła drzwi, abym mogła wejść.
 Dawno. Dziewięć lat - to naprawdę spory kawałek życia. Uśmiechnęłam się sztucznie, następnie weszłam do mieszkania.
 - Jeżeli chodzi o Naruto... Z tego co mi wiadomo bierze właśnie prysznic. - odparła uśmiechnięta.
Parsknęłam śmiechem, słysząc dźwięk puszczanej wody nad sobą.
 - Hm, a mogę na niego poczekać? - spytałam najmilej, jak mogłam.
 - A pewnie, że tak. Chodź. - powiedziała, kierując mnie do salonu.
Usiadłyśmy na śnieżnobiałej kanapie, a ja zaczęłam rozglądać się po reszcie pomieszczenia. Z ulgą stwierdziłam, że za wiele się tu nie zmieniło. Po chwili dokładniejszych oględzin, wróciłam wzrokiem do czerwonowłosej. Zaskoczona zauważyłam, że mi się dokładnie przygląda. Już otwierałam buzię, by zadać cisnące mi się na ustach pytanie, lecz Kushina zdążyła mnie wyprzedzić.
 - Czy Naruto może mówił ci, czym zajmuję się ja i Minato?
Zgodnie z prawdą pokręciłam głową. Kobieta widząc to, klasnęła w ręce podekscytowana, następnie usiadła po turecku. Odkaszlnęła teatralnie, następnie przeszła do konkretów.
 - Od ponad 5 lat razem z mężem prowadzę szkołę sztuk walki Aikido. Jak tak teraz o tym myślę to bardzo się cieszę, że podjęliśmy się tego zadania, ponieważ udało nam się dzięki temu pomóc, a także uszczęśliwić wielu ludzi. I teraz tak się zastanawiam... Nie chciałabyś się uczyć Aikido od września?
 - Hm... Czemu nie? - odparłam z uśmiechem.
Uzumaki podekscytowana już zamierzała zadać kolejne pytanie, lecz przerwał jej na (nie)szczęście Naruto, schodzący po schodach w samym ręczniku, założonym na biodrach.
 - Mamo, nie widziałaś może...? - zaczął, lecz umilkł, gdy mnie zauważył.
Po chwili na jego twarzy ukształtował się zadziorny uśmiech. Poczekał chwilę aż Kushina oddali się na bezpieczną od nas odległość, po czym powiedział:
 - Już się za mną stęskniłaś?
 - Baka, nie przyszłam tu, bo chciałam. - odparłam, krzyżując ręce na piersiach.
 - Więc, dlaczego? - spytał, przyglądając mi się uważnie.
Czułam się, jakby zajrzał w każdy zakamarek mojej duszy.
 - Ja... chcę zebrać tamtą noc do kupy i...
 - Saki, przecież wiesz, że ja nic nie pamiętam. Poza tym nie rozumiem po co wciąż ciągniesz ten temat, to bezsensu. - powiedział zrezygnowany
 - Wiem, wiem, ale...
 - Doprowadzisz mnie kiedyś do nerwicy. Powiedz... czemu ci tak na tym zależy? Nie możesz po prostu ruszyć na przód?
 - Oczywiście, że mogę! Ale dopiero wtedy, gdy odzyskam torebkę mamy, a żeby to zrobić muszę wiedzieć gdzie jest. - odparłam z koślawym uśmiechem.
 - Rozumiem. - odparł, drapiąc się po mokrych włosach, po chwili dodał. - Marne są szanse, że ktoś był na tyle trzeźwy, żeby pamiętać całą noc. A co więcej, musiałby obserwować cię cały czas, żeby zobaczyć co zrobiłaś z kopertówką.
 - No i co ja mam zrobić? - jęknęłam zrezygnowana.
 - Nic, może sama się znajdzie. - powiedział z szerokim bananem na twarzy.
 - Ech... czy ty naprawdę musisz być tak niepoprawnym optymistą?
 - Oczywiście.

   Zachodzące słońce sprawia, że na mojej twarzy mimowolnie zanika uśmiech. Coś się kończy, a coś zaczyna. Mimo, że znam tą zasadę doskonale to, nie potrafię znieść faktu, że wszystko ma swoją datę ważności...
   Od rozmowy z Naruto pałętałam się po mieście dopóki, dopóty moje nogi nie przyprowadziły mnie tutaj. Plac zabaw - miejsce za którym kryje się wiele wspomnień. Nie myśląc, ruszyłam w kierunku dużego kasztanowca. Pamiętam do dziś tamte wydarzenie...
   ...Był to jeden z tych niezwykle upalnych dni, kiedy kolejki w sklepach są zapełnione ludźmi, kupujących zimne napoje oraz kilogramy lodów. Upał, jak to dziecku nie za bardzo mi przeszkadzał. To popołudnie spędzałam ze swoimi dwoma kolegami: Naruto i Sasuke, na budowaniu zamków z piasku. Oczywiście, chłopcy znowu potraktowali to aż nazbyt poważnie i po niespełna dwóch minutach zaczęli ostrą rywalizacje, jak na pięciolatków. Zdając sobie doskonale sprawę, ze nie mam już z nimi żadnych szans na dobrą zabawę, spojrzałam na mamę, tym samym dając jej znak, że idę w w inne miejsce. Cóż, rozumiałyśmy się bez słów. Szczerze mówiąc to ostatnimi czasy mojej mateczce, bardziej zależało na przychodzeniu tutaj niż mi. W końcu nie tylko ja się wtedy świetnie bawiłam. Przeważnie moja mama przesiadywała wtedy na ławce, plotkując w najlepsze z rodzicami Naruto oraz... ojcem Sasuke. Matka chłopaka umarła przy jego porodzie, przez co zawsze z tego powodu towarzyszyło mu poczucie winy. Jednakże jeżeli chodzi o jego ojca... wiedziałam o nim coś czego nie powinnam. Wszystko to przez moją wrodzoną ciekawość. Nie mogłam się powstrzymać i podsłuchałam rozmowę rodziców. Pan Fugaku był chory... poważnie chory. Nie rozumiałam wtedy wszystkiego za dobrze, ale zdawałam sobie sprawę, że Sasuke może stać się sierotą w przyszłości. Och, jak ja się cieszę, że moi rodzice żyją! 
   Szczerze mówiąc, nie miałam za bardzo pomysłu w co i z kim mogłabym się pobawić. Niezadowolona z tego zaczęłam rozglądać się po placu. Chłopcy grający w piłkę nożną, dziewczynki skaczące na skakance, dzieci bawiące się w berka, zapłakana postać chowająca się za drzewem, ma... Zaraz, co? Zmrużyłam oczy, skupiając całą swoją uwagę na tej osobie. Było trochę trudno mi się jej przyjrzeć, ponieważ cały czas chowała się za tym drzewem, ale... Zaskoczona odkryciem jej tożsamości, podskoczyłam do góry. Nie miałam cienia wątpliwości co do tego kim jest. Hyuga Hinata - córka sławnego biznesmena, dla którego w ogóle nie istniała. A przynajmniej tak mówili rodzice. 
   Przybierając przyjazny uśmiech na twarzy, ruszyłam w jej stronę. Dziewczynka siedziała na ziemi, opierając się plecami o pień kasztanowca. Miała opuchnięte oczy, a po bladych policzkach spływały łzy. 
 - Co jest? - spytałam, kucając na przeciwko niej.
Zaskoczona dziewczynka uniosła głowę do góry, przyglądając mi się ze strachem. Westchnęłam cicho, zdając sobie sprawę, że dziewczynka mi nie ufa. Nie jest gotowa, aby podzielić się ze mną, fragmentem jej uczuć. Jednakże ja nigdy się nie poddawałam, zawsze stawiałam na swoim. 
 - Chodź. Zrobimy o wiele lepszy zamek z piasku od tamtych idiotów. - mówiąc to, wyciągnęłam przed siebie jedną rękę, zaś drugą wskazywałam na Naruto z Sasuke. 
Hinata spojrzała uważnie najpierw w moje oczy, następnie na moją drobną dłoń i w końcu uśmiechając się niepewnie, chwyciła ją. W tamtej chwili rozpoczął się przed nami nowy szlak, który dzisiaj mogę nazwać: przyjaźnią...
   Jakby na to nie spojrzeć, to trzeba przyznać, że niektóre kawałki mojego życia były naprawdę udane. Poza tym to ja przyczyniłam się do znajomości Naruto z Hinatą. Jak tak teraz o tym myślę to, Hyuga od momentu gdy weszłyśmy do piaskownicy, miała rumieńce na twarzy. Oczywiście, wszystkiemu winny był Uzumaki. Kto, by pomyślał, że on podobał się jej już wtedy?
 - Sakura!!!
Zaskoczona odwróciłam się do tyłu. W moim kierunku nie biegł nikt inny, a Hinata. Mimowolnie uśmiechnęłam się do niej, po chwili poczułam, jak przyjaciółka rzuca mi się w ramiona.
 - Saki, cały dzień cię szukam! - cmoknęła z dezaprobatą, następnie się odsunęła.
 - Gomen, potrzebowałam dłuższego spaceru.
Granatowowłosa przyglądała mi się przez chwilę z troską, po chwili jej wzrok spoczął na obiekcie znajdującym się za mną. 
 - Sakura, mówiłam ci w jaki sposób, w końcu udało mi się zwrócić uwagę, Naruto? - mówiąc to, wciąż na mnie nie patrzyła. 
Przyznam szczerze, że zaskoczyła mnie tym pytaniem, a uznać trzeba, że temat był ciekawy. Z tego co mi wiadomo, są parą od ponad dwóch lat, ale jak to się stało - nie mam pojęcia. Uzumaki był uparty i nigdy nic nie chciał powiedzieć na ten temat.
 - Zwyczajnie postawiłam na swoim. - powiedziała, przekierowując na mnie wzrok. 
 - Nie rozumiem. Co takiego dokładnie zrobiłaś? - spytałam, marszcząc brwi
 - To nie jest teraz ważne. Chodzi mi o to, że nie możesz pozwolić, aby ktoś za ciebie ciągnął sznurki w życiu. Przyszedł czas, abyś zaczęła działać. 
Nie potrafiłam zinterpretować jej słów, ale nie dlatego, że nie chciałam, ktoś mi to uniemożliwił. Kto, by pomyślał, że sam dźwięk jego głosu, potrafił wytrącić mnie z równowagi? Znajdował się bardzo blisko mnie, zaledwie paręnaście metrów dalej. Jednakże mimo słów Hinaty nie potrafiłam do niego podjeść. Nie teraz, nie dzisiaj.

   Myślę, że wraz z śmiercią rodziców, utraciłam ważną cząstkę siebie. Coś we mnie  pękło, a ja nie potrafię tego skleić. Nie umiem być dawną sobą, a udawanie, że wszystko jest w porządku, byłoby bez sensu. Wszyscy odkąd pamiętam, potrafili czytać ze mnie, jak z otwartej księgi. Czasem było to naprawdę uciążliwe.
   Wolnym krokiem zmierzałam w stronę domu. Stopniowo zaczęłam przyzwyczajać się do nowego etapu w moim życiu, jednakże nadal nie wszystko było dla mnie łatwe. Miejsce w którym mieszkam - nie potrafię go nazwać MOIM domem, jeżeli zaś chodzi o domek w którym mieszkałam z rodzicami - nie jestem w stanie na niego spojrzeć. 
   Poczułam silny podmuch powietrza, spowodowany szybko pędzącym autem, jadącym w przeciwnym kierunku do którego zmierzałam. Gdy przez ułamek sekundy, przejeżdżał obok mnie, poczułam silny ucisk w gardle oraz lodowate zimno od czubków palców po czoło. Na szczęście minęło tak szybko, jak się pojawiło. Jednakże mimo to, reszta drogi minęła mi bardzo niespokojnie, że aż nie mogłam się doczekać, kiedy przekroczę próg domu Tsunade...
Zaciskając rękę na klamce, otworzyłam szeroko drzwi.
 - Wróciłam! - krzyknęłam, wchodząc do domku. 
 - Yhm... - odparła kobieta, szczotkując zęby przed telewizorem. 
Gdy zaczęłam się wspinać po schodach, Tsunade wyszła z salonu, aby pójść opłukać usta w łazience. Zapewne zaczęły się reklamy, albo serial się skończył... 
 - Ach, bym zapomniała. Jakaś koperta dziś do ciebie przyszła. - mówiąc to, przeszła obok mnie na schodach - Zostawiłam ją w twoim pokoju! - krzyknęła, znikając za drzwiami łazienki.
Zaciekawiona wbiegłam po schodach, następnie skręciłam w stronę mojego pokoju. Skierowałam wzrok w stronę żółtej koperty, leżącej na łóżku. Nie zwlekając ani chwili, otworzyłam ją szybkim ruchem, następnie wyjęłam jej zawartość. Była to kartka z wiadomością oraz zdjęcia... moje zdjęcia. Ledwo powstrzymałam krzyk, zasłaniając ręką usta. Puszczone przez mnie fotografie leżały wokół mnie na ziemi. Po chwili upadłam na kolana, a mój wzrok spoczął na kartce papieru. Trzęsąc się ze strachu, sięgnęłam po nią. Jej treść była krótka: Obserwuję cię. No tak, to oczywiście wiele wyjaśnia...

***
Ohayo :*
O boże, nie wiem od czego zacząć... proszę nie bijcie! Ostatnio bardzo trudno jest mi cokolwiek napisać o czym może świadczyć ten rozdział napisany po okresie ponad dwóch miesięcy. Nie jestem z niego zadowolona i aż boję się waszych opinii. 
Co do piątego rozdziału, nie mam pojęcia kiedy będzie, ponieważ mój kryzys twórczy trwa sobie w najlepsze, a ja nie mogę się go pozbyć :(

15.2.14

3.


 Każdy z nas jest mądrym człowiekiem, ale niektórzy podczas podroży zwanej Życiem, zagubili właściwy szlak. W końcu to od nas samych zależy jakie decyzje podejmiemy, kim się staniemy. Nie mam pojęcia czy istnieje coś takiego, jak przeznaczenie, ale jeśli nawet to kto powiedział, że nie można wpływać na swój własny los? Nasze życie jest jak modelina, możemy je kształtować lub zostawić, powodując, że zrobi się twarde. Oczywiście można potem zacząć nad nim majstrować, ale czasem jest już za późno na zmiany. Jak to się mówi, trzeba kuć żelazo póki gorące. Życie jest za krótkie, by z niego nie korzystać.

   Czułam potworne zimno, które, jak obrzydliwe macki, obejmowało moje plecy. Wszystko mnie boli, do tego ten okropny zapach wymiocin, jakby jego źródło było zaledwie kilka centymetrów ode mnie. Uchyliłam lekko sklejone powieki, następnie odczekałam chwile aż obraz stanie się wyraźny. Co ciekawsze spałam w łazience na pierwszym piętrze. Odwróciłam głowę w bok czego od razu pożałowałam. Nie tylko dlatego, że ilość wypitego alkoholu dała o sobie znać, a z przyczyny tego, że widok przyjaciela z głową na kiblu, pełnym jego wymiocin, wcale nie należał do pięknych krajobrazów. Zmarszczyłam lekko nos, aż bojąc się pomyśleć co się wczoraj wydarzyło. Ach, jaka ja głupia byłam, jak mogłam tyle wypić?!
   Wstałam powoli i zaskoczona chwyciłam rozpiętą sukienkę. Zapięłam szybko suwakiem kieckę jednocześnie patrząc na tą dużą, ohydną plamę na kreacji. Westchnęłam tylko cicho, łapiąc się za skroń, następnie ostrożnie wyszłam z łazienki zostawiając nieprzytomnego Naruto. Oj, ja już się boję reakcji jego matki, gdy chłopak wróci z potwornym kacem do domu. No, bo przyznać trzeba, że Kushina charakterek miała zawsze, o czym przekonać mogłam się na własnej skórze jeszcze przed śmiercią rodziców.
   O dobry boże, jaki w tym domu panuje syf. Aż załamać się można. Gdzie nie spojrzeć tam walają się różne puszki i butelki po alkoholu, końcówki papierosów, części garderoby, jedzenie, które nie zostało zjedzone oraz najobrzydliwsze z tego wszystkiego - zużyte prezerwatywy. Naprawdę tak wiele wydarzyło się jednej nocy? Okej, było dużo ludzi, ale bez przesady.
   Przeszłam przez salon, który był połączony z kuchnią. co ciekawe w tym pomieszczenie spało kilku rozbitków z imprezy, jak widać nie tylko Naruto nie był w stanie samodzielnie wrócić do domu. Szczerze mówiąc nie mam pojęcia skąd oni wszyscy wzięli tyle alkoholu na ten melanż. Do tego spora część nie miała ukończonych 18 lat, ale w sumie w dzisiejszych czasach da się wszystko zdobyć.
   Jedna rzecz zwróciła szczególnie moją uwagę. Karty leżące na stole, a wokół nich wszędzie walały się ubrania, w tym moje carne szpilki. Błagam tylko nie mówcie, że uczestniczyłam wczoraj w partyjce rozbieranego pokera. O mamuniu, co za wstyd.
   Z kwaśną miną poszłam w końcu do kuchni, następnie nalałam sobie szklankę wody. Oparłam się plecami o blat, aby po chwili wypić przezroczysty płyn. Z ulgą odłożyłam kubek, zastanawiając się co będzie dobre na kaca. Niestety, ale od myślenia rozbolała mnie głowa. Po chwili do kuchni przychodzi blady, jak ściana Naruto. Cóż, jak widać jest w jeszcze gorszym stanie niż ja. Chłopak poszedł w moje ślady i teraz łapczywie pił wodę. Gdy skończył, westchnął z ulgi, następie przetarł usta. Postanowiłam wykorzystać ten moment na zadanie mu nurtującego mnie pytania.
 - Pamiętasz cokolwiek z imprezy? - spytałam z nieukrywaną nadzieją.
 - Jaja sobie robisz? Film mi się urwał już na początku melanżu.
Pacnęłam się w czoło (czego oczywiście od razu pożałowałam), następnie odgarnęłam sobie włosy z twarzy. Te różowe kłaki były w kompletnym nie ładzie, ale póki co nie zamierzam poszukać szczotki.
 - Hm, czyli pewnie od ciebie się nie dowiem, gdzie wtedy zabrałeś Hinate? - spytałam, unosząc brew do góry.
O, a to ciekawe. Opluł się i teraz tak patrzy na mnie głupio.
 - Zaraz, ty nawet tego nie pamiętasz?! To było na samym początku imprezy!
 - Może i tak, ale co ja poradzę, że Akatsuki przynoszą zawsze te mocno alko...
 - Akatsuki? Zaciekawiłeś mnie, kontynuuj. - mówiąc to, usiadłam przy stole z pełną szklanką wody.
 - Ech... czemu mnie nie dziwi, że to akurat oni cię interesują? No, więc można, by powiedzieć, że są oni kimś w rodzaju śmietanki szkoły. Niby tacy zwykli chłopacy... - nagle zamilkł, jakby zastanawiał się nad czymś bardzo ważnym - A, o Konan zapomniałem! Kontynuując, tych kolesi oraz Konan można również uważać za szkolny gang, którego wszyscy się boją, ale jednocześnie chcieliby do niego należeć.
 - A... kto do niego należy? - spytałam coraz bardziej zaciekawiona.
 - Jest ich tam trochę, ale ciebie na pewno najbardziej zainteresuję jedna osoba, Uchiha Itachi.
 - Jak ty mnie dobrze znasz. - powiedziałam szczerząc ząbki, po chwili dodałam - Więc to po części ich wina, że byłam tak bardzo pijana?
 - Sakura! Nie ładnie tak zwalać na kogoś winę za swoją głupotę. - skarcił mnie blondyn - Chociaż muszę przyznać, że na tą imprezę naprawdę przynieśli dość dużo produktów. Nawet ilość gumek powalała na kolana. Ciekawe ile panienek tej nocy Hidan... - na szczęście nie zdążył dokończyć, gdyż oberwało mu się ode mnie po głowie.
 - Bosz, dziewczyno. Łeb mnie boli tak, że nie uwierzysz i jeszcze robisz mi coś takiego? - szepnął obrażony, trzymając się za skroń.
 - Oj, uwierz, że wierze. W końcu to ja siedziałam z tobą w łazience, gdy opróżniałeś żołądek. Aż dobrze, że tego nie pamiętam. - powiedziałam, krzyżując ręce na piersi.
 - Ze mną? W łazience? Dlaczego akurat z tobą? - spytał, jakby... oburzony tym faktem?
No to udało mu się. Wkurzona chwyciłam za szklankę, następnie ruszyłam w stronę schodów, skąd chciałam dojść do mojego pokoju.
 - Ej no, nie obrażaj się! - krzyknął, ale ja nie słuchałam.


~♥~

   Zachodzące promienie słoneczne leniwie wędrowały po mojej twarzy. Z zupełnie nieznanego mi powodu czułam się niezwykle rozkosznie. Będąc szczera muszę przyznać, że nie wiem kiedy zasnęłam, ale po otworzeniu oczu na pewno mogłam spokojnie stwierdzić, że dochodził wieczór. Przeciągnęłam się, jak kotka na moim łóżku, następnie skierowałam wzrok na okno. Zmarnowałam cały dzisiejszy dzień, a wakacje dobiegają szybko ku końcowi. W tym roku szkolnym pójdę do liceum, aż trochę boję się, jak tam będzie, a szczególnie, gdy dyrektorką jest Tsunade. Ta szkoła na pewno będzie ciekawa, do tego są jeszcze ci Akatsuki. Jak dla mnie jest to dość wybuchowa i niebezpieczna mieszanka i jakby tego było mało to będę musiała przebywać z nimi w jednym budynku. Po prostu to będzie maskara albo ja znowu zbytnio wyolbrzymiam wszystko. Wstałam z łóżka, następnie podeszłam do szafki z ubraniami. Chwyciłam zielone spodenki oraz zwykłą białą koszulkę z nadrukiem, potem poczłapałam do łazienki. Zaskoczona stwierdziłam, że czuję się o wiele lepiej niż rano. Oczywiście nie było do końca idealnie, ale jak się zaszalało to teraz trzeba trochę pocierpieć.
   Pierwsze co zrobiłam po wejściu do toalety, to przelotne spojrzenie w lustro, następnie rozbierając się do noga, weszłam pod prysznic. Odkręciłam korek z ciepłą wodą, oddając się swoim rozmyślaniom. Nie ukrywam, że dzisiejsza sprzeczka z Naruto lekko wytrąciła mnie z równowagi, no ale przecież nie znam go od dziś. Niepotrzebnie tak przejęłam się jego głupim komentarzem. No, ale cóż, stało się. W każdym razie nie jest to chyba sprawa, którą powinnam się w tym momencie przejmować. Ja po prostu prawie nic nie pamiętam z minionej nocy. Nie mam pojęcia czy kiedyś sobie przypomnę, ale myślę, że jest na to łatwiejszy sposób. W końcu nie tylko ja byłam na tej imprezie, poza tym na pewno nie każdy wypił tyle, aby urwał mi się film. Dlatego koniecznie muszę znaleźć jakiś świadków. No i w tym momencie przydałby mi się Uzumaki, który ma zapewne do nich numery telefonu. Chociaż... nie zapisałam gdzieś numery do Ino? Na moje nieszczęście Hinaty nie widziałam już potem, jak zniknęła z blondynem. A przynajmniej póki film mi się nie urwał. A właśnie po tym moim nieszczęsnym spotkaniu z Itachim, (który kompletnie olał moją osobę) spotkałam Yamanake. No, więc razem zaczęłyśmy się upijać oraz gadać o głupotach i pamiętam jeszcze, że gdzieś pomiędzy tym wymieniłyśmy się numerami telefonu. No i to wszystko, więcej nie pamiętam, chociaż szczerze tego żałuję. Wtedy miałam ze sobą torebkę, a dokładniej srebrną kopertówkę. Zapewne w niej znajduję się telefon, ale gdzie jest sama torba?
   Zakręciłam wodę, po chwili wyszłam spod prysznica, okrywając się szarym ręcznikiem. Wytarłam się szybko, następnie ubrałam w przygotowane wcześniej ubranie. Spojrzałam w lustro, przeczesując palcami mokre włosy. W końcu nadal nie znalazłam mojej szczotki. Zdecydowanie jestem zbytnio leniwa, a to brzydka wada u człowieka. Dobra, chyba coś mi się stało poważnego z głową. W końcu nie ma przecież ładnych wad u ludzi. Kompletny debilizm, który narodził się w mojej głowie. No, ale cóż poradzić. Cyba w każdym człowieku kryję się szczypta szaleństwa. A nawet jeśli nie... to kto powiedział, że nie można tego zmienić?
   Schodziłam swobodnym krokiem po schodach, nie bojąc się, że na coś wpadnę. Otóż, jak na razie dom był niezwykle czysty. Po prost wielki szacunek dla osoby, która to wszystko ogarnęła. Do moich nozdrzy doszedł przepyszny zapach, który należał zapewne do jakiegoś świeżo upieczonego łakocia. Kuszona tym zapachem ruszyłam do kuchni, gdzie zastałam elegancką Tsunade, piszącą coś w swoim notesie. Kobieta uniosła głowę do góry, patrząc na mnie z uśmiechem. Następnie podeszła do piekarnika, aby wyjąć z niego blaszkę z ciastkami. No nie powiem, ale lekko mnie zamurowało. Blondynka nie pasuje mi do osoby, która zajmuję się domem oraz pieczę ciasta. W końcu otrząsając się z szoku, usiadłam przy stole. 
 - Jak tam pierwsza noc ci minęła? Szczerze mówiąc to nie mogę uwierzyć, że mogliście tak na brudzić. Chociaż bardzo możliwe, że większość zrobiłam ja. - powiedziała ze śmiechem, kończąc układanie ciastek. 
 - To pani też była wtedy w domu? - spytałam zaskoczona. 
 - Jaka pani? Mów mi po imieniu, a po drugie to pewnie, że byłam. W końcu to mój dom, prawda? - powiedziała, biorąc jeden smakołyk. - Nawiasem mówiąc to fajnie ci szło, ale niestety Uchiha potrafią wszystko spieprzyć. 
Butelka sake wylądowała na stole, a oczy blondynki zaświeciły, jak miliony gwiazd.
 - Nie rozumiem. - powiedziałam zgodnie z prawdą, marszcząc przy tym brwi.
 - Nie pamiętasz, że grałaś w pokera oraz w sumie, że Naruto uratował ci skórę? 
 - Uratował? - spytałam zaskoczona.
 - Czyli nie pamiętasz? - powiedziała wzdychając ciężko, następnie upiła łyk sake, by zacząć mówić - Na początku szło ci całkiem nieźle, ale gdy zostałaś tylko ty i... Sasuke, to niestety, ale z góry była przewidziana jego wygrana. Niechętnie zaczęłaś zabierać się za zdjęcie stanika, gdy przyszedł Naruto, krzycząc, że pilnie potrzebuję twojej pomocy. Był kompletnie pijany, więc strasznie się wystraszyłaś. Chwyciłaś szybciutko za sukienkę, ale ten kretyn nie patrzył co robił i coś ci na nią wylał. W każdym razie, potem gdzieś zniknęliście. - to mówiąc, spojrzała na mnie podejrzliwe. 
 - Ooo, to tak było. - powiedziałam, ciesząc się, że wiem chociaż tyle - W każdym razie chciał, abym dotrzymała mu towarzystwa, jak wymiotował. - powiedziałam, krzywiąc się przy tym. 
 - No, ale uratował ci skórę. Powinnaś mu podziękować. - mówiąc to, powoli zaczęła zbierać się do wyjścia.
Przez naszą rozmowę zapomniałam o czymś dla mnie ważnym w tym momencie. Otóż jeżeli blondynka faktycznie sprzątnęła dom to musi wiedzieć gdzie jest moja torebka. 
 - Tsunade, nie widziałaś może gdzieś srebrnej kopertówki? - spytałam, patrząc na nią z nadzieją.
 - Nie wiem, spytaj się Shizune. W końcu to ona ogarnęła ten cały burdel i upiekła te smakołyki. - mówiąc to, wgryzła się w ciastko.
 - Shizune? A ona nie pracuję przypadkiem w szkole? - spytałam zaskoczona 
 - A oczywiście, że tak. Jest również moja dobrą znajomą, która zawsze pomaga mi sprzątnąć dom, a już szczególnie po imprezach. - powiedziała brązowooka, chwytając butelkę sake.
Z tego co mi mówił Naruto to zapewne kobieta ma zamiar upić się samotnie w swoim pokoju, a co gorsze bez powodu. Jako, że nie byłam tym zbytnio zaskoczona, zaczęłam przeglądać książkę telefoniczną, która leżała na blacie kuchennym.

   Cały dzisiejszy dzień spędzam na przypominaniu ludzkich zwłok. Kompletnie nie mam na nic sił, ale to szczegół. Gorszą sprawą jest to, że Itachi cały czas pieprzy mi o czymś nad uchem. Wczoraj przyłapał mnie z dziewczyną, jak... no cóż, za kolorowo nie było. W sumie to jakoś od czasu tej imprezy zachowuję się bardzo dziwnie. A może on zawsze już taki był? W każdym razie, tak troszkę z innej baczki to Uzumaki ma ode mnie jutro wielki wpierdol. Żeby przerwać taką partyjkę pokera i to jeszcze wtedy, gdy wygrywałem?! Totalne chamstwo. W sumie to ta cała Sakura całkiem niezła jest i chyba tak, jak każda inna dziewczyna, podkochuje się we mnie. (Żal mi człowieka... dop. Aut.) Ale będzie zabawnie - pomyślałem, uśmiechając się szatańsko. No, bo w końcu, gdyby ją tak...
 - Sasuke do cholery, wyrzuć w końcu te śmieci! - krzyknął Itachi, powodując fale bólu w mojej głowie. 
Łapiąc się za skroń wstałem z łóżka. Nogi były jakieś takie dziwne, ale i tak założyłem szybko buty. Następnie chwyciłem worek ze śmieciami, posyłając bratu mordercze spojrzenie, by po chwili wyjść z domu.

***
Ohayo :*
Rozdział planowałam dodać wczoraj, ale nie wyszło :( Chociaż przyznam, że Dzień Singla jest mi o wiele bliższy niż Walentynki :/
No w każdym razie co do notki to... planowałam zrobić pobudkę w stylu Kac Vegas, ale niestety nie mam takiej wyobraźni, jak człowiek który wymyślił scenariusz do tego filmu ;( 
Starałam się również dać więc dialogów oraz mniej użalania się nad sobą Sakury, ale  jak wyszło... (odpowiedź) zostawiam Wam :*